De dag begon in een hotelkamer met kussengevechten, een kind in pyjama en een kledinghanger als helm. Eric en zijn zoontje maakten zich samen klaar. Geen haast, geen opgelegde routines – gewoon lol maken, omkleden, en ondertussen langzaam richting het moment toewerken. De band tussen hen was duidelijk, en dat zie je terug in elk beeld.
Henriette begon de ochtend thuis. In de keuken werd nog wat gegeten, gepraat, geklauterd. Een kaartje lezen, jurk aan, oorbellen in. Iedereen had z’n rol, en er was ruimte voor een grap, een blik, een knuffel tussendoor. Het voelde huiselijk – precies goed.
De ceremonie begon buiten, tussen het gras. Henriette arriveerde met haar vader, die haar weggaf. Eric wachtte haar op, en tussen hen in: familie. Ouders zaten vooraan. Hun moeders straalden. En ook degene die er niet fysiek bij was, kreeg een eigen plek. Gewoon ruimte om erbij te horen.
Eric en Henriette stonden tegenover elkaar, handen vast, en gaven antwoord op die ene vraag. Voluit ‘ja’. Oogcontact, een hand die even kneep, een kort lachje. Het was helder en echt. Familie dichtbij, kinderen er tussendoor – precies zoals zij het wilden.
Na het jawoord mochten de kinderen tekenen. Omdat dit hún gezin is, en dit hún dag was. Dus: krabbels op papier, een beetje trots, een beetje giechelen – en vooral een moment waar iedereen bij stil stond.
Zodra de taart aangesneden was, ging Eric er vol voor. Een grote hap – of iets dat erop leek. Blijkbaar had hij honger. Henriette kon er vooral om lachen, net als de rest van de gasten. Daarna werd de taart verdeeld en stond iedereen weer met een glas of bord in de hand. Gewoon een leuk moment midden in de middag.
Na de taart trokken Eric en Henriette er samen op uit. Even in de auto, met het raam open, en rust. Geen vaste route, gewoon een moment met z’n tweeën. Daarna draaiden ze zich om en reden terug, klaar om verder te vieren.
Zodra de muziek aan ging, was het feest aan. Eric en Henriette begonnen met een dans, en na één minuut stonden de eerste kinderen er al bij. Daarna: ouders, vrienden, iedereen. De dansvloer was vol, de sfeer zat goed, en dat bleef zo. Een afsluiting waar niks meer aan hoefde.
Gaan jullie trouwen op een plek zoals De Weistaar? Of zoeken jullie een fotograaf die de dag vastlegt zoals ‘ie echt was – met kinderen, familie, lol, rust en alles ertussenin? Dan denk ik graag met jullie mee.
Neem gerust contact op om kennis te maken – zonder gedoe, gewoon even kijken of het klikt.
